به نقل از «ایسنا»

روسیه در کوتاه­‌مدت گزینه جایگزینی غیر از ایران ندارد

تاریخ انتشار: ۹ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۰۲۸۵۲

بر اساس یک تحلیل کارشناسی، تنها گزینه جدی روسیه به‌ویژه در کوتاه مدت، صادرات گاز طبیعی به بازار جنوب آسیا و خاورمیانه است؛ چرا که افزایش صادرات به چین و افزایش صادرات از طریق ال. ان. جی زمان‌بر بوده و همچنین با محدودیت‌های سیاسی و فنی مواجه است. در این راستا، ایران به علت موقعیت جغرافیایی و روابط سیاسی مناسب و همچنین وجود زیرساخت های قابل بهره‌برداری، بهترین گزینه برای صادرات گاز روسیه به شمار می‌رود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

البته باید توجه داشت که در صورت گذر زمان و محقق نشدن تجارت گاز ایران با روسیه، ممکن است روسیه مسیرهای دیگر به بازار جنوب آسیا و خاورمیانه به ویژه مسیر افعانستان-پاکستان را پیگیری کند.

به گزارش ایسنا، میزان ذخایر اثبات شده گاز طبیعی روسیه تا پایان سال ۲۰۲۰ حدود ۳۷.۴ تریلیون متر مکعب بوده که ۱۹.۹ درصد از کل ذخایر گاز طبیعی جهان را به خود اختصاص می ­دهد و بزرگترین دارنده ذخایر گاز طبیعی جهان است. این کشور در سال ۲۰۲۱ مقدار ۷۰۱.۷ میلیارد متر مکعب گاز طبیعی تولید کرده که ۴۷۴.۶ میلیارد متر مکعب آن به مصرف داخل رسیده، روسیه در سال ۲۰۲۱ مقدار ۱۵.۱ میلیارد متر مکعب واردات و ۲۴۱.۳ میلیارد متر مکعب صادارت گاز طبیعی داشته که بخش اعظم گاز صادراتی این کشور به مقصد اروپا بوده است.

از طرفی در سال ۲۰۲۱، کل واردات گاز طبیعی اروپا ۳۹۰.۵ میلیارد متر مکعب بوده که ۳۰۳.۸ میلیارد متر مکعب توسط خط لوله و ۸۶.۶ میلیارد متر مکعب به صورت ال. ان. جی بوده است. سالیانه حدود ۱۵۰ تا ۱۹۰ میلیارد متر مکعب گاز یعنی ۳۵ تا ۴۰ درصد  نیاز مصرفی گاز اروپا از روسیه تامین می­‌شده است. این حجم گاز عمدتا از طریق ۹ خط لوله و بخش کوچکی از طریق محموله‌های ال. ان. جی به اروپا منتقل می‌شده. درگیری روسیه و اوکراین و افزایش تنش بین روسیه و اروپا، صادرات گاز روسیه به اروپا را در معرض خطر کاهش جدی قرار داده است. بنابراین روسیه باید بازارهای جدیدی را برای صادرات مازاد گاز خود جایگزین کند یا میزان تولید خود را کاهش دهد. وجود گاز مازاد روسیه، یک فرصت جدی برای ایران در تجارت گاز خود فراهم کرده است که هم اکنون نیز مذاکراتی با طرف روسی به منظور واردات و سوآپ گاز انجام شده است. با توجه به این امر، اتخاذ راهبرد صحیح در مورد تجارت گاز با روسیه دارای اهمیت بالایی است که در این گزارش بدان پرداخته شده است.

بر اساس تحلیلی که محمد امین نبی سروستانی و امین نوربخش پژوهشگران گروه انرژی اندیشکده سیاست­گذاری امیرکبیر در اختیار ایسنا قرار داده اند، با توجه به جنگ روسیه و اوکراین و اعمال تحریم از طرف اروپا و آمریکا، صادرات گاز طبیعی روسیه دچار تغییراتی شده است. روند جریان روزانه صادرات گاز طبیعی روسیه طی سالهای ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۲ در شکل ۱ قابل مشاهده است.

طبق داده های این تحلیل، مطابق شکل فوق، با فرض ادامه روند فعلی یعنی در صورتی که روسیه در ماه‌های باقیمانده تا پایان سال ۲۰۲۲ به طور متوسط ۱۰۰ میلیون متر مکعب در روز صادرات داشته باشد، صادرات سالانه گاز طبیعی روسیه به اروپا در سال ۲۰۲۲ نسبت به سال گذشته تقریبا ۷۰ میلیارد متر مکعب کاهش می­‌یابد که این مقدار به صورت مازاد برای صادرات در دسترس قرار می­‌گیرد. گزینه­ های جدی روسیه برای جایگزینی صادرات گاز خود تحت دو سناریو کوتاه­‌مدت (یک ساله) و میان­‌مدت (پنج ساله) تعریف شده است.

افزایش صادرات به چین

آنطور که این تحلیل ادامه می‌دهد، در حال حاضر تنها مسیر صادرات گاز روسیه به چین از طریق خط لوله، خط لوله پاور سیبریا ۱ به طول ۳۰۰۰ کیلومتر است که در سال ۲۰۱۹ عملیاتی شده و ظرفیت آن ۳۸ میلیارد متر مکعب است. خط دوم این خط لوله برای انتقال گاز روسیه به چین، هنوز عملیاتی نشده است. طول این خط ۲۶۰۰ کیلومتر است و گاز تولید شده در میادین غرب سیبری را به چین منتقل خواهد کرد. ظرفیت سالانه صادرات این خط لوله ۳۰ میلیارد متر مکعب است. پروژه دیگری تحت عنوان سایوز وستوک در حال برنامه­‌ریزی است که گاز طبیعی را از طریق مغولستان به چین منتقل می­‌کند. این خط لوله بخشی از خط لوله پاور سیبریا ۲ است. این خط لوله در صورت تکمیل می­‌تواند سالیانه ۵۰ میلیارد متر مکعب گاز به چین برساند. طبق گزارش BP روسیه در سال ۲۰۲۱، ۷.۶ میلیارد متر مکعب گاز طبیعی از طریق خط لوله به چین صادر کرده است. با توجه به زیرساخت‌های موجود و اظهارنظرهای مقامات روسی مبنی بر افزایش ۲۰ درصدی صادرات انرژی، روسیه در کوتاه­‌مدت با افزودن ۳ تا ۵ میلیارد متر مکعب به میزان صادارات سال ۲۰۲۱، می­‌تواند ۱۰ تا ۱۲ میلیارد متر مکعب گاز طبیعی به چین صادر کند. پیش‌بینی می­‌شود در میان مدت (تا سال ۲۰۲۵)، ظرفیت عملیاتی خط لوله پاور سیبریا ۱ به ۳۸ میلیارد متر مکعب خواهد رسید. همچنین پیش­‌بینی می­‌شود بخشی از ظرفیت خط لوله سایوز وستوک به میزان ۱۰ میلیاردمترمکعب نیز وارد مدار شده و به میزان صادرات چین و مغولستان افزوده خواهد شد.

افزایش صادرات ال. ان. جی

طبق این تحلیل، یکی از روش­‌های افزایش صادرات گاز روسیه، صادرات به صورت ال. ان. جی بوده که ظرفیت واحدهای موجود در جدول ۳ آمده است. مجموع این ظرفیت ۲۸ میلیون تن در سال (۳۹ میلیارد متر مکعب) است. استفاده از این روش برای حجم­‌های بزرگ نیاز به فناوری سطح بالا و سرمایه­ گذاری­‌های بزرگتر دارد؛ لذا در کوتاه مدت نمی­‌توان افزایش قابل توجهی را ایجاد کرد.

بر اساس این داده‌ها، شروع به کار واحد ال. ان. جی پرتوایا با ظرفیت ۲.۱ میلیارد متر مکعب و آرکتیک ال. ان. جی ۲ با ظرفیت ۹.۲۴ میلیارد متر مکعب به ترتیب برای سال‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۲ برنامه‌ریزی شده بودند که به دلایل مختلف از جمله تحریم هنوز به بهره­‌برداری نرسیده‌اند. در مجموع، روسیه در کوتاه مدت ۵۰ میلیارد متر مکعب ظرفیت تولید ال. ان. جی دارد. بر اساس گزارش بی‌پی مقدار صادرات ال. ان. جی روسیه در سال ۲۰۲۱ حدود ۴۰ میلیارد متر مکعب بوده است. بنابراین روسیه در کوتاه­‌مدت حداکثر می­‌تواند ۱۰ میلیارد متر مکعب افزایش تولید ال. ان. جی داشته باشد.

آنطور که گفته شده روسیه در میان­‌مدت (۲۰۲۶-۲۰۲۲) سه واحد مایع­‌سازی دیگر با مجموع ۳۷ میلیارد متر مکعب در حال احداث دارد. مشکل جدی برای بهره­‌برداری این واحدها که با فناوری لینده آلمان در حال ساخت هستند، اعمال تحریم است. با این وجود، به دلیل اینکه روسیه خود دارای توان فنی ساخت واحدهای کوچک ال. ان. جی است، حتی اگر تحریم­‌های اعمال شده ادامه یابد می­‌توان انتظار داشت روسیه بخشی از ال. ان. جی خود را از این طریق توسعه داده و صادر کند. لذا پیش­‌بینی می­‌شود حدود ۲۰ میلیاردمترمکعب در میان­‌مدت به ظرفیت صادرات ال. ان. جی روسیه افزوده شود.

افزایش صادرات به جنوب آسیا و خاورمیانه

طبق این تحلیل، دیگر گزینه روسیه برای تغییر بازار صادرات گاز، بازار خاورمیانه و جنوب آسیا (عراق، کشورهای حاشیه خلیج فارس، پاکستان و هند) است. مطابق شکل ۳، برای صادرات به این دو بازار سه مسیر ترکیه، ایران و افغانستان وجود دارد. در این میان، تنها مسیر ایران در کوتاه مدت یکساله قابل برنامه­‌ریزی است، چرا که دو مسیر دیگر فاقد زیرساخت خط لوله بوده و همچنین دارای مشکلات امنیتی سیاسی هستند.

طبق داده‌های این تحلیل، دو مسیر ترکمنستان-ایران و آذربایجان-ایران برای صادرات از طریق ایران قابل استفاده است. از ترکمنستان به ایران دو خط لوله دولت­‌آباد-سرخس-خانگیران در شمال شرق و کردبچه-کردکوی در حاشیه دریای خزر با مجموع ظرفیت ۲۰ میلیاردمترمکعب در سال وجود دارد. انتقال گاز روسیه به ترکمنستان از طریق خط لوله آسیای مرکزی (CAC) با ظرفیت ۹۰ میلیارد متر مکعب متصل می­‌شود که به دلیل فرسوده شدن آن نیمی از این ظرفیت قابل دست­یابی است. لذا عامل محدودکننده در اینجا، ظرفیت خطوط لوله ترکمنسشتان به ایران است. در غرب دریای خزر مسیر خط لوله صادراتی قاضی محمد-آستارا به عنوان محل اتصال ایران به روسیه از طریق آذربایجان است. ظرفیت این خط لوله ۱۰ میلیارد متر مکعب است که برای افزایش حجم عملیاتی نیاز به تعمیر دارد. بنابراین میزان زیرساخت در دسترس برای انتقال گاز روسیه به بازارهای غرب و جنوب آسیا از طریق ایران، حداکثر ۳۰ میلیارد متر مکعب است.

بر اساس این تحلیل، روسیه در دهه گذشته تجربه چنین موقعیتی را داشته است. در سال ۲۰۱۴ و در جریان درگیری نظامی در شرق اوکراین که منجر به جدایی کریمه شد، روسیه به علت نگرانی از دست دادن بازارهایش، به سرعت قرارداد خط لوله پاورسیبریا ۱ را به مدت ۳۰ سال و به حجم سالانه ۳۸ میلیارد متر مکعب صادرات گاز به چین از طریق خط لوله منعقد کرد. مذاکرات این قرارداد از سال ۲۰۰۴ بین چین و روسیه آغاز شده بود و به علت مسائل قیمتی تا آن زمان به نتیجه نرسیده بود. اما روسیه برای این که بتواند موازنه سیاسی با اروپا و غرب ایجاد نماید، تنها دو ماه بعد از جدایی کریمه این قرارداد را با قیمتی نزدیک به پیشنهاد چین منعقد کرد. چند ماه بعد نیز عملیات اجرایی این خط لوله آغاز شد.

در شرایط فعلی، واردات گاز از روسیه یک نیاز برای روسیه به شمار می­‌رود و ایران باید مابه‌ازای آن از روسیه در بازار گاز امتیاز مطالبه کند. بنابراین راهبرد ایران در قبال روسیه باید اولا مبتنی بر مدل خرید-فروش گاز (نه سوآپ و ترانزیت) قرار گیرد. زیرا سوآپ و ترانزیت به معنای بازاریابی برای گاز روسیه در منطقه است. ایران باید برای دستیابی به هدف هاب گازی منطقه شدن، بازار گاز منطقه را برای خود حفظ کند و با واردات گاز از روسیه و صادرات آن به بازارهای هدف خود، به سمت تبدیل شدن به هاب گازی منطقه گام بردارد. ثانیا خرید گاز از روسیه بایستی همراه با تخفیف قیمتی باشد، چرا که روسیه در کوتاه­‌مدت گزینه جایگزینی نسبت به ایران ندارد و در بلندمدت نیز مسیر ایران بهترین مسیر برای روسیه است. لذا بر اساس زیرساخت­های موجود خط لوله پیشنهاد می­‌شود ایران در کوتاه مدت یکساله، بین ۲۰ تا ۳۰ میلیارد گاز طبیعی از روسیه خریداری کند. در گام دوم بر اساس یک برنامه میان­‌مدت پنج­‌ساله با ایجاد خط لوله مستقیم با گذر از ترکمنستان به ایران، واردات گاز خود از روسیه را به حداقل ۵۰ میلیارد متر مکعب برساند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: ایران و روسیه گاز میلیارد متر مکعب میلیارد متر مکعب گاز صادرات گاز روسیه گاز طبیعی روسیه طریق خط لوله روسیه در کوتاه افزایش صادرات گاز روسیه کوتاه مدت برای صادرات سال ۲۰۲۱ خط لوله واردات گاز جنوب آسیا گاز خود بر اساس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۰۲۸۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

صدور ترور و خشونت به جهان/ کارکرد واقعی اتحادیه اروپا چیست؟

تازه‌ترین تحقیقات نشان می‌دهد که بودجه نظامی کشور‌های اروپایی از سال ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۳ میلادی ۱۶ درصد افزایش یافته که این رقم یک رکورد جدیدی در سه دهه گذشته است. بر اساس داده‌های موسسه بین‌المللی تحقیقات برای صلح، موسوم به «سیپری»، بودجه نظامی کشور‌های اروپای مرکزی و غربی اکنون بیشتر از سال آخر جنگ سرد است. داده‌های این تحقیقات جدید نشان می‌دهند که اروپا از آغاز سال ۲۰۲۲ شاهد افزایش هزینه‌های نظامی بوده که این رقم در سال ۲۰۲۳ به مجموع ۵۵۲ میلیارد یورو رسیده است.

افزایش ۱۶ درصدی بودجه نظامی کشور‌های اروپایی در این بازه زمانی بیشتر از هزینه دفاعی این کشور‌ها در سال ۲۰۲۲ و ۶۲ درصد بیشتر از سال ۲۰۱۴ است که رقمی معادل ۳۳۰ میلیارد یورو بود. رسانه‌های غربی مانند یورونیوزو دویچه وله، این افزایش تصاعدی را ناشی ازتهدیدات روسیه و جنگ اوکراین قلمداد می‌کنند، حال آنکه صادرات تسلیحاتی کشور‌های اروپایی از واردات آنها پیشی گرفته و همین مسئله، نشان می‌دهد که اساسا جنگ اوکراین بهانه‌ای بیش نیست! به عبارت بهتر، شرکت‌های تسلیحاتی در اروپا مشغول سوداگری با خون شهروندان دیگر کشور‌های دنیا به بهانه جنگ هستند. جنگی که اروپا در کنار آمریکا به استمرار آن اصرار می‌ورزد.

بهانه‌جویی‌های مضحکانه
همه کشور‌های اروپایی عضو ناتو به جز یونان، ایتالیا و رومانی هزینه‌های نظامی خود را در سال ۲۰۲۳ افزایش داده‌اند. لورنزو اسکارازاتو، مشاور تحقیقاتی سیپری به یورونیوز گفت از زمانی که روسیه در سال ۲۰۱۴ کریمه را به خاک خود ضمیمه کرد، هزینه نظامی اروپا هر سال افزایش یافته است. اقدام روسیه در ضمیمه کردن کریمه به خاک خود و همچنین حمله نظامی به اوکراین در فوریه سال ۲۰۲۲، دولت‌های اروپایی را بر آن داشت تا بودجه دفاعی خود را با سرعتی بی‌سابقه افزایش دهند. اسکارازاتو گفت: «شکی نیست که در سال ۲۰۲۳، عامل اصلی افزایش هزینه‌های نظامی اروپا، تهاجم تمام عیار روسیه به اوکراین بوده است.»

اگر ادعای اسکارازاتو درست باشد، قاعدتا باید شاهد انباشت تسلیحات در اروپا و عدم صادرات آنها به نقاط دیگر جهان (خصوصا از سال ۲۰۲۱ تا کنون) باشیم، اما آمار و مستندات چنین چیزی را نشان نمی‌دهد!

رشدی که متعارف نیست
در سال ۲۰۲۳، بریتانیا نسبت به دیگر کشور‌های اروپایی بیشترین هزینه نظامی را نسبت به تولیدات ناخالص داخلی داشته است. این کشور رقمی معادل ۲.۳ درصد تولید ناخالص داخلی را صرف هزینه‌های نظامی کرده است. وزارت دفاع بریتانیا در سال جاری میلادی اعلام کرد که این رقم را به ۲.۵ درصد افزایش خواهد داد. آلمان نیز بودجه نظامی خود را از سال ۲۰۱۴ تا سال ۲۰۲۳ به میزان ۴۸ درصد افزایش داده است. در سال ۲۰۲۲، دولت آلمان متعهد شد که دو درصد از تولید ناخالص ملی، حد نصاب تعیین‌شده از سوی ناتو را به امور دفاعی اختصاص دهد. داده‌های تحقیقات جدید سیپری نشان می‌دهند که بودجه نظامی لهستان نسبت به سال ۲۰۱۴ میلادی بیش از دو برابر شده است. این کشور در سال ۲۰۲۳ رقمی معادل ۳.۸ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف هزینه‌های دفاعی کرده است که هنوز از هدف اعلام شده ۴ درصدی‌اش فاصله دارد. لهستان مدت‌هاست که افزایش هزینه‌های دفاعی و امنیتی خود را به بهانه «نگرانی از حمله روسیه به کشور‌های اروپایی عضو ناتو» در اولویت قرار داده است.

جایگاه فرانسه و اروپا در ترویج جهانی جنگ و خشونت
ایالات متحده و فرانسه در حال حاضر بر صادرات تسلیحات جهانی تسلط دارند و واشنگتن بین سال‌های ۲۰۱۴-۲۰۱۸ و ۲۰۱۹-۲۰۲۳ صادرات خود را ۱۷ درصد و پاریس ۴۷ درصد در مدت مشابه افزایش داده‌اند. ایالات متحده به تنهایی مسئول ۴۲ درصد از کل صادرات تسلیحات جهانی بود و بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ به ۱۰۷ کشور تسلیحات ارسال کرد که بیش از هر صادرکننده بزرگ دیگری بوده است. از سوی دیگر، افزایش صادرات تسلیحات فرانسه عمدتا به دلیل تحویل هواپیما‌های جنگی به هند، قطر و مصر بوده است. همان گونه که مشاهده می‌شود، این کشور‌ها در محدوده جغرافیایی اروپا قرار ندارند و ارتباطی نیز با فرامتن و متن جنگ اوکراین ندارند! فرانسه برای اولین بار در فهرست بزرگترین صادرکنندگان تسلیحات در جهان از روسیه جلوتر ایستاد و در رتبه دوم قرار گرفت و روسیه در رتبه سوم قرار گرفت. بیشترین سهم صادرات تسلیحات فرانسه با ۴۲ درصد به کشور‌های آسیایی و اقیانوسیه و همچنین ۳۴ درصد به کشور‌های خاورمیانه اختصاص داشته است.

بزرگترین دریافت کننده صادرات تسلیحات فرانسه هند بود که نزدیک به ۳۰ درصد از کل صادرات را به خود اختصاص داده. هند بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ بزرگترین واردکننده تسلیحات در جهان بود اگرچه تامین‌کننده اصلی آن روسیه است که ۳۶ درصد از کل واردات آن را به خود اختصاص داده است. کاتارینا جوکیچ، محقق در SIPRI می‌گوید: «فرانسه از فرصت تقاضای قوی جهانی برای تقویت صنعت تسلیحات خود از طریق صادرات استفاده می‌کند. فرانسه به ویژه در فروش هواپیما‌های جنگی خود در خارج از اروپا موفق بوده است.»

همان گونه که مشاهده می‌کنیم، فرانسوی‌ها، ژرمن‌ها و انگلیسی‌ها نوعی رقابت پنهان را بر سرکاسبی با خون شهروندان سایر نقاط دنیا و حتی شهروندان اوکراینی آغاز کرده اند. بی دلیل نیست که اتحادیه اروپا بر استمرار جنگ اوکراین اصرار می‌ورزد، زیرا در صورت ایجاد صلح و ثبات واقعی در نظام بین الملل، از جمله در اوکراین، اساسا جایی برای سوداگری شرکت‌های تسلیحاتی با خون شهروندان کشور‌های گوناگون باقی نخواهد ماند.

نتیجه‌گیری

در میان کشور‌های اروپایی، ایتالیا هم شاهد افزایش صادرات تسلیحاتی خود در سه سال گذشته بوده به طوری که صادرات این کشور ۸۶ درصد رشد کرده است. اروپای غربی همراه با ایالات متحده ۷۲ درصد از کل صادرات تسلیحات در سال‌های ۲۰۱۹-۲۰۲۳ را به خود اختصاص داده‌اند، در حالی که اروپا به تنهایی مسئول حدود یک سوم صادرات جهانی تسلیحات از جمله حجم زیادی از صادرات به خارج از منطقه بوده است. در مجموع پنج کشور اروپایی، به استثنای روسیه، در میان ۱۰ صادرکننده برتر جهان قرار گرفتند که شامل فرانسه (مقام دوم)، آلمان (مقام پنجم)، ایتالیا (مقام ششم)، بریتانیا (مقام هفتم) و اسپانیا (مقام هشتم) می‌شود. همه این کشور‌ها عضو پیمان آتلانتیک شمالی بوده و درجنگ اوکراین به صورت مستقیم و غیر مستقیم مشارکت دارند، اما صادرات خود را نه به میدان نبرد در کی یف، بلکه به دیگر نقاط دنیا معطوف کرده اند. ترویج خشونت و ناامنی در نظام بین الملل از سوی اتحادیه اروپا، از یک راهبرد پنهان، تبدیل به یک راهبرد آشکار شده است.

منبع: پایگاه بصیرت

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی